Όσα σήμερα καταχωρώ στον “Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας” απόσπασμα είναι από ευρύτερη τοποθέτηση του Μάρκου Αυγέρη, καμωμένη εδώ και πάνω από 50 χρόνια, απόσπασμα που περιλαμβάνει διαφωτιστική μαρτυρία:
“Ο Άρης Βελουχιώτης δεν ήταν μόνο η πιο αγαπητή και θαυμαζόμενη από τον λαό μορφή της Εθνικής Αντίστασης. Είχε γίνει το ίνδαλμα κι η λατρεία της νεότητας. Βρισκόμουν σε μια συνεδρίαση Νέων της ΕΠΟΝ. Όταν άρχισαν ν’ ακούονται οι αποδοκιμασίες και οι βρισιές για τον Άρη Βελουχιώτη, οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί εναντίον του από τον Ζαχαριάδη, ήταν συγκλονιστική η εντύπωση στους Νέους, έμειναν εμβρόντητοι για μια στιγμή και σε λίγο ξέσπασε ένας θρήνος ανάμεσά τους, γοερός και με λυγμούς κι άρχισαν ορμητικά να σηκώνονται και να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο, γιατί ντρέπονταν τα ίδια τους τα κλάματα. Μια πένθιμη ατμόσφαιρα μας τύλιξε όλους και δυσοίωνα αισθήματα μας εκυρίεψαν για το μέλλον του δημοκρατικού κινήματος, για το μέλλον της ίδιας της Ελλάδας.
… Μετά την αποκήρυξη δεν έβρισκε άσυλο πουθενά, αυτός ο σταυραετός των βουνών. … Ώσπου κυνηγημένος από παντού και κυκλωμένος από την χωροφυλακή και τ’ αποσπάσματα που τον ακολουθούσαν κατά πόδας αναγκάστηκε … να δώσει περήφανο και ηρωικό τέλος στην ζωή του…
Μα η ιστορία θα κρατήσει αθάνατη την ηρωική μορφή του και την μνήμη του…”
Κώστας Π. Παντελόγλου