Για να πούμε ένα ζεύγος αταίριαστο, θα πρέπει να προκύπτει από κάπου ότι δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Αυτό δεν ισχύει για την περίπτωση της σύμπραξης του Χάρη Τομπούλογλου με το σχήμα της Ευτυχίας Παπαλουκά, ενόψει των δημοτικών εκλογών του Οκτωβρίου.
Καταρχάς, η υποτιθέμενη διαφορά πολιτικής αφετηρίας, την οποία επικαλούνται οι … αταίριαστοι ως καινοφανή διαφορά (“Η κάθε μια από τις δύο παρατάξεις, των οποίων τα στελέχη, ως γνωστόν, έχουν διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές και πολιτικές διαδρομές, διατηρεί την πολιτική της κατεύθυνση και τον ιδεολογικό της προσανατολισμό, χωρίς εκατέρωθεν παρεμβάσεις”) μόνο καινοφανής δεν είναι στην τοπική πολιτική ζωή.
Σε όλες τις περιπτώσεις που έχουν προηγηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, αυτές οι συνυπάρξεις γεννήθηκαν από ανάγκες αρνητικές: Η πλέον επιτυχημένη τέτοια συνύπαρξη, ο συνδυασμός του γιατρού Νίκου Αδαμόπουλου, που κέρδισε τις εκλογές του 2002 συμπεριλαμβάνοντας στους κόλπους του δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, βασίστηκε στην τότε ανάγκη να ανατραπεί το σύστημα Γρετζελιά, που είχε κλείσει τρεις τετραετίες. Ο Αδαμόπουλος έπεισε και κέρδισε τις εκλογές, αλλά ληξάσης της ανάγκης του 2002 δεν μπόρεσε να επανέλθει το 2006 – και θ’ άξιζε να δει κανείς και την επιμέρους πορεία των υποψηφίων του, όσων τουλάχιστον συνέχισαν να ασχολούνται με την τοπική πολιτική.
Για να μην απομακρυνθούμε ιδιαιτέρως από πρόσωπα και εποχές, ο ίδιος ο Χάρης Τομπούλογλου, ως παρολίγον υποψήφιος δήμαρχος το 2019, είχε στον συνδυασμό του τον Λύσανδρο Γεωργαμλή, που υπήρξε βεβαίως αντιδήμαρχος του καταπράσινου Γρετζελιά – με τον οποίο Γρετζελιά πρωτοεκλέχτηκε η Ευτυχία Παπαλουκά, πριν διολισθήσει προς τη Δύναμη Πολιτών του Άρη Βασιλόπουλου (περνώντας πρώτα απ’ το Δεν Πληρώνω σε εποχές διοδιακής δόξας). Όπως είχε και μια σειρά άλλα πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας, που πέρασαν εύκολα στην παράταξη του Γιάννη Βούρου, η οποία επίσης είχε, κατά τη συγκρότησή της τουλάχιστον, αυτό το χαρακτηριστικό – τη συνύπαρξη δηλαδή ατόμων με διαφορετική κομματική και πολιτική ένταξη (π.χ. πάλι ο Λύσανδρος Γεωργαμλής, αλλά και ο Δημήτρης Καντερέλης δίπλα δίπλα με τον Νίκο Παπανικολάου, που σαν τίμιος εργάτης, προσφέρει έκτοτε τις υπηρεσίες του ταυτόχρονα στον πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Βούρο και στο ΔΣ του ΙΝΕΔΙΒΙΜ, με απόφαση της Νίκης Κεραμέως ή τον Ρένο Αρβανίτη του ΛΑΟΣ, της ΟΝΝΕΔ, του Χάρη και τελικά του δημοτικού μισθού υπό τον Βούρο). Ίσως δεν είναι τυχαίο που, όπως φαίνεται, κι αυτός ο συνδυασμός έχει φυλλοροήσει και θα αλλάξει πολύ για να συγκροτήσει ψηφοδέλτιο ενόψει του Οκτωβρίου – αν το κάνει.
Πέρα απ’ τις διακυμάνσεις αυτές, που δείχνουν ότι έτσι κι αλλιώς λίγη σημασία έχουν οι θέσεις αρχής για μια σειρά ασχολούμενους με τις δημοτικές εκλογές είτε ως υποψήφιοι αιρετοί είτε ως παρατρεχάμενοι, ο Χάρης Τομπούλογλου και η Ευτυχία Παπαλουκά έχουν και ένα κοινό χαρακτηριστικό που τους ενώνει πιο πολύ απ’ ό,τι παραδέχονται: μοιράζονται την εμμονή με τα σόσιαλ μίντια, πιστεύουν στη δύναμή τους και θεωρούν ότι τα εκμεταλλεύονται με επιτυχία. Αναμφιβόλως, πες-πες κάτι θα μείνει, αλλά βέβαια όχι κάτι που θ’ αξίζει να θυμόμαστε: “Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων, και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι”, που έγραφε κάποτε κι ο Καρυωτάκης.
Εν ολίγοις, καλά έκαναν ο Χάρης και η Ευτυχία και αποφάσισαν, μαζί με τους λοιπούς των συνδυασμών τους, να κατέβουν μαζί στις εκλογές. Δια της πράξης τους αυτής ξεκαθαρίζουν στους πολίτες πρώτοι και με διαφορά ότι οι συνδυασμοί που θα τεθούν στην κρίση του εκλογικού σώματος ενδέχεται να έχουν ευκαιριακό κι επιφανειακό χαρακτήρα – και άρα αν θα ήθελε κανείς να επιλύσει πράγματι τα τοπικά προβλήματα (που μόνο επιφανειακά άγγιξαν οι εν λόγω υποψήφιοι στις “20 θέσεις” βάσει των οποίων συνασπίστηκαν) κάποια άλλη λύση θα έπρεπε να επιλέξει…
π.