Τον τελευταίο καιρό, έχει κανείς την αίσθηση στη Νέα Φιλαδέλφεια πως όλα βρίσκονται σε στάση. Στην πόλη της ωραίας κοιμωμένης, οι πολίτες, μικροί μεγάλοι, αγαλματάκια ακούνητα, βρίσκονται σε στάση αναμονής – μαζί με τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ και τα Ι.Χ. που αναμένουν στωικά στη Δεκελείας. Περιμένοντας τι;
Πριν λίγες μέρες ξεκινήσαμε τη συζήτηση για τα μικρά της γειτονιάς που περιμένουν να ξαναβρούν τις μικρές τους (παιδικές) χαρές, όμως τι γίνεται και με τους μεγάλους; Οι μεγαλύτεροι δέχονται κι εκείνοι τις συνέπειες της χειροτέρευσης της καθημερινής ζωής στην πόλη μας, κίνηση, σημαντικές καθυστερήσεις στις συγκοινωνίες, μόλυνση της ατμόσφαιρας, αυξημένοι θόρυβοι και φυσικά όσα συνδέονται με τα ζητήματα αυτά ως επακόλουθα: δυσκολίες ύπνου, ανησυχίες όσον αφορά ζητήματα υγιεινής από την αύξηση στην ποσότητα αλλά και από την αλλαγή στη σύνθεση των απορριμμάτων στην πόλη μας, δυσάρεστες οσμές και άλλα ακόμη. Και περιμένουν να βρεθεί μια λύση.
Οι πιο προχωρημένης ηλικίας συμπολίτισσες και συμπολίτες μας ιδιαίτερα, που είχαν κι εκείνοι μερικές χαρές, όπως την ευκαιρία συνάντησης και επικοινωνίας με συνομήλικους/ες στο Κ.Α.Π.Η. της γειτονιάς, τις έχασαν κι εκείνοι για καιρό. Ήρθε το κόβιντ βέβαια από το παράθυρο κι έκλεισαν αυτές οι πόρτες. Μερικές απ’ αυτές μετά ξανάνοιξαν, μα υπάρχουν ζητήματα για συζήτηση κι εδώ.
Το παιδί χρειάζεται να παίξει με παιδιά κι ο ηλικιωμένος να βρεθεί με άλλους ανθρώπους της ηλικίας του, μα όχι μόνο. Ανάμεσα στην τηλεόραση και στην προσπάθεια ενός δύσκολου περιπάτου σε μια πόλη που γίνεται όλο και λιγότερο φιλική στους ανθρώπους, οι μεγαλύτεροι/ες σε ηλικία συμπολίτες/συμπολίτισσές μας ασφυκτιούν. Έτσι, όσες και όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στις τιμές ζαχαροπλαστείων, καφενείων, εστιατορίων κλείνονται στο σπίτι αναγκαστικά. Όπως ακριβώς τα παιδιά, όταν οι γονείς τους δεν έχουν να πληρώσουν είσοδο ή συμμετοχή σε έναν παιδότοπο ή σε έναν χώρο δημιουργικότερου παιχνιδιού. Και ζούμε σε εποχή μεγάλης κρίσης. Είναι απαραίτητο να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις από το δήμο και να υπάρχει συστηματική φροντίδα γι’ αυτό τοπικά.
Όμως σε μια πόλη κοινωνικά εξελιγμένη, σαν αυτή που ελπίζαμε να είναι η δική μας, ο ελεύθερος χρόνος μπορεί να μοιράζεται ανάμεσα σε δραστηριότητες που δίνουν νόημα στις μέρες μας. Σε δραστηριότητες που θα αναπτύσσονται τοπικά στη βάση της γειτονιάς και θα συνδέονται μεταξύ τους. Η εμπειρία των πιο μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων δε συμβαίνει συχνά να αξιοποιείται για διάλογο με τους νεότερους, πέρα ίσως από το πλαίσιο της οικογένειας. Τα αισθήματα όλων απέναντι στα ζητήματα που απασχολούν κάθε ηλικία σπάνια συζητιούνται. Σε χώρους φτιαγμένους σε μια λογική συμπερίληψης, η συνύπαρξη θα ήταν φυσική όπως στη ζωή, μα προπαντός γόνιμη.
Τέτοια παραδείγματα όμως, όταν καμιά φορά εμφανίζονται, δημιουργούν μέτρο σύγκρισης, τοποθετώντας ψηλά τον πήχυ κι έτσι πρέπει να σβήσουν. Όπως η δραστήρια κοινωνικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά Στρούγκα, με τις ελεύθερες κινηματογραφικές προβολές, τα παιδικά εργαστήρια της, τις θεατρικές παραστάσεις, τις βραδιές ανάγνωσης, τα μαθήματα, τις περιβαλλοντικές της ανησυχίες, που καμιά ηλικία δεν απέκλειε και που καλλιεργούσε την ιδέα της συμπερίληψης, έκλεισε βίαια και στη συνέχεια γκρεμίστηκε κιόλας, να σβήσει από προσώπου γης κάθε ίχνος μιας τέτοιας προσπάθειας. Με ποιο πρόσχημα; Να χτιστεί στη θέση της ένα Κ.Α.Π.Η., ένας χώρος που θα αφορούσε ορισμένες μόνο ηλικίες και που, αρκετά χρόνια μετά, δεν ξεμύτισε ακόμα.
Την έβαλαν για ύπνο χρόνια τώρα την ωραία κοιμωμένη, την πόλη μας. Κι αυτή περιμένει σε στάση αναμονής την ώρα να ξυπνήσει. Πώς; Μα με το φιλί του πρίγκιπα στις προσεχείς εκλογές, έτσι της είπαν. Οι πρίγκιπες όμως ως τώρα δεν έδειξαν και πολύ να νοιάζονται για την κοιμωμένη, για τα δικά τους φρόντισαν, αφήνοντάς την αβοήθητη στο βαθύ της ύπνο να αναπαύεται. Σε μια εναλλακτική εξέλιξη του γνωστού παραμυθιού, η ωραία και δυναμική κοιμωμένη ανοίγει τα μάτια της με το ξυπνητήρι των δικών της αναγκών. Τι λέτε, μια τέτοια εξέλιξη είναι για να την περιμένουμε; Μικροί και μεγάλοι εν δράσει!
λ.
