Το Κέντρο Σπουδής και Ανάδειξης Μικρασιατικού Πολιτισμού (ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.) Δήμου Νέας Ιωνίας μάς ενημέρωσε ότι προκήρυξε λογοτεχνικό διαγωνισμό ενηλίκων για συγγραφή νουβέλας με γενικό θέμα “Εκατό Χρόνια ζωής της Νέας Ιωνίας Αττικής”.
Αναμφιβόλως, πρόκειται για ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, λαμβανομένης μάλιστα υπόψη της προτροπής προς τους επίδοξους συγγραφείς “να αντλήσουν έμπνευση από διηγήσεις τρίτων ή από προσωπικά τους βιώματα για ειδικότερα θέματα, όπως αυτά που αναφέρονται ενδεικτικά παρακάτω:
- Η θεμελίωση της πόλης.
- Η εγκατάσταση των προσφύγων στα παραπήγματα.
- Οι πρώτες προσφυγικές κατοικίες.
- Ο Ποδονίφτης.
- Οι Ποδαράδες.
- Προσωπικότητες που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη ζωή και την εξέλιξη της πόλης (Παπα-Ιωακείμ Πεσματζόγλου, Επίσκοπος Πατάρων Μελέτιος και άλλοι).
- Το νυφοπάζαρο.
- Το Μιρουάρ.
- Εμπορικές στοέςκαι καταστήματα στη Νέα Ιωνία.
- Η ακμή και η παρακμή της ταπητουργίας & κλωστοϋφαντουργίας στην πόλη.
- Η έλευση του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου στη Νέα Ιωνία.
- Η εξέλιξη του συνοικισμού σε Δήμο.
- Η ανθρωπογεωγραφία της πόλης.
- Μνημεία, χαρακτηριστικά σημεία, συνοικίες κλπ.”
Είναι πράγματι μια πρόκληση να γράψει κανείς κατά παραγγελία, κατά προτροπή έστω και από χρονική απόσταση ένα λογοτέχνημα που, εκ των πραγμάτων, αναφέρεται στη σφαίρα της ιστορίας και του πραγματικού. Νομίζω ότι δεν διαφωνεί κανείς πως με ολίγες μόνο πασίγνωστες εξαιρέσεις, ο μεγαλύτερος όγκος της λογοτεχνίας μετά το 1922 που άπτεται θεματικά των μικρασιατικών ζητημάτων δεν καλύπτει τα ελάχιστα αισθητικά κριτήρια μιας λογοτεχνίας. Κι αυτό επειδή οι άνθρωποι που έγραφαν είχαν ζήσει γεγονότα και βασίζονταν κυρίως στην (τραυματική) εμπειρία τους, χωρίς απαραίτητα να διαθέτουν ένα λογοτεχνικό όργανο.
Είναι εφικτό να πετύχει κανείς κάτι καλύτερο μετά από εκατό χρόνια και ενώ είναι δεδομένη η απομάκρυνση των συγγραφέων από τα γεγονότα; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, θα αναμένουμε με ενδιαφέρον τα αποτελέσματα του διαγωνισμού.
π.
