Η παραίτηση του Κώστα Ζουράρι απ’ τη θέση του υφυπουργού παιδείας, έρευνας και θρησκευμάτων “δι’ ασήμαντον αφορμήν” μας δείχνει δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι η αφορμή δεν είναι ασήμαντη: όπως θα το έθετε ο Καστοριάδης, “ο κοινωνικο-ιστορικός κόσμος είναι ένας κόσμος πραγματικού και εμμενούς νοήματος. Και είναι ένας κόσμος που δεν περίμενε τον θεωρητικό για να υπάρξει ως κόσμος νοήματος, ούτε για να είναι σε ένα φανταστικό βαθμό συνεκτικός – διαφορετικά δεν θα υπήρχε. (Συνεκτικός δεν σημαίνει ούτε “συστηματικός” ούτε “διαφανής”)” (Ο θρυμματισμένος κόσμος, Αθήνα: Ύψιλον/βιβλία 1992, σελ. 67). Ότι αυτό είναι το νόημα, όσο απαισιόδοξο κι αν φαντάζει αυτό το συμπέρασμα, δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί, αν έχει κανείς και λίγη εμπειρία από το όχι ολοστρόγγυλο σχήμα της επαγγελματικής μπάλας, όπου κυριαρχεί ο οπαδισμός, οι μαφίες και τα παράλληλα συμφέροντα. Ένας λόγος παραπάνω, που ο κατά τ’ άλλα υφυπουργός παιδείας, υποχρεώθηκε σε έξοδο από την κυβέρνηση ακριβώς εμβαπτιζόμενος στο λόγο, κι άρα το νόημα, αυτού του συνεκτικού κόσμου (κι ας μη είναι συστηματικός ή διαφανής). Όντας, δηλαδή, μια απ’ τα ίδια μ’ αυτούς που τον οδήγησαν στην παραίτηση, αλλά αρχαιολογώντας για το εφέ.
Το δεύτερο είναι το συναγόμενο επίκαιρο πολιτικό συμπέρασμα, με δεδομένο και ό,τι έχει προηγηθεί μεταξύ κυβέρνησης και μαφιοπαδών: όσοι απ’ το πολιτικό προσωπικό έχουν πιάσει καλύτερα απ’ τον Ζουράρι το νόημα, είναι σταθερά επιρρεπείς στη μαφιοπαδική πίεση και την αναγνωρίζουν συνειδητά ως μοχλό της ελλαδικής κοινωνίας. Αν κάποιος δε απ’ αυτούς δεν έχει πιάσει επαρκώς ως σήμερα το νόημα, τώρα ξέρει ότι οφείλει να το πιάσει ολόκληρο, αν δε θέλει να βρεθεί εκεί που βρέθηκε ο Ζουράρις.
Ποιος μπερλουσκονισμός; Εδώ γεννήθηκε ο πολιτισμός, κυρίες και κύριοι, δεν μπορεί παρά να είμαστε πραγματική πρωτοπορία…
π.