Ήταν ιδέα και εφαρμογή του καλλιτέχνη πατέρα μου Παντελή Παντελόγλου, πτυχιούχου της Παπαστρατείου Σχολής Παιχνιδιών και Διακοσμητικής, το πλήθος των μικροπαιχνιδιών που κρύβονταν στα σακουλάκια με απορρυπαντικό, που αγόραζαν οι νοικοκυρές τα χρόνια του ’50.
Με ένα άμεσο τρόπο ζωάκια, κουκλάκια κ.ά. (μινιατούρες) γίνονταν κτήμα των μικρών παιδιών από τις μητέρες τους.
Η γνώμη του πατέρα μου ήταν πως ένα παιχνίδι μικρό ή μεγάλο, καλλιτεχνικά άρτιο, φθηνό οικονομικά και ασφαλές φυσικά, έπρεπε να είναι προσιτό στις οικογένειες: στο περίπτερο που πήγαινε ο πατέρας για να πάρει τα τσιγάρα του ή την εφημερίδα του, στο μπακάλικο που η μητέρα του επισκέπτονταν συχνά για τις αγορές των απαραίτητων, στο ζαχαροπλαστείο που τις πιο καλές μέρες το επισκέπτονταν η οικογένεια, στα πανηγύρια που στον περίβολο των εκκλησιών λάμβαναν χώρα τα καλοκαίρια και όχι μόνο, στην οδό Αιόλου τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά κλπ.
Για όλες τις περιπτώσεις ο πατέρας μου είχε πράξει τα δέοντα: και για το μπακάλικο με τα μικροπαιχνίδια που έβρισκαν οι μητέρες στα σακουλάκια με το απορρυπαντικό.
Τα μικροπαιχνίδια αυτά ήταν σχεδιασμένα από τον ίδιο, είχε μετά ακολουθήσει η διαδρομή πλαστελίνη, γύψος, μπρούντζος, με την επιμέλειά του και τα καλούπια, και από την πρέσα κατευθείαν πλαστικά τα ζωάκια, κουκλάκια και άλλα – μικρός στην ηλικία εργαζόμουν στα χρειαζούμενα για μετά την πρέσα, πολλές φορές με τον πατέρα μου κατεβαίναμε στην οδό Πειραιώς στην Κλινέξ, στο Rol για συνεννοήσεις, παραδόσεις κλπ.· εκεί διαπίστωνα την εξαιρετική εκτίμηση που απολάμβανε ο πατέρας μου.
Αξίζει όμως να σημειώσω ένα περιστατικό μετά από χρόνια· μίλαγα συχνά με τη διεύθυνση του Ριζοσπάστη, και όταν την πραγματική ευθύνη του είχε ο Θανάσης Καρτερός. Μια μέρα έγραψαν στον Ρίζο πως οι εργαζόμενοι δεν ξεγελιούνται όπως τα παιδιά με τα παιχνιδάκια που έβρισκαν στα απορρυπαντικά τα χρόνια του ’50 – πήρα στο τηλέφωνο τον Θανάση, του εξήγησα πως τα παιχνιδάκια αυτά ήταν ιδέα και εφαρμογή ενός Ανθρώπου που νοιαζόταν πολύ για τους φτωχούς και τα παιδιά τους, του πατέρα μου Παντελή Παντελόγλου. Έκπληκτος άκουσε ο Θανάσης ο Καρτερός τα σχετικά, και ακόμα τη γνώμη μου ότι εκθειασμό χρειαζόταν το γεγονός και όχι της αναφοράς που έτυχε στον Ριζοσπάστη. Ήμασταν στα χρόνια του ’80 και ο πατέρας μου είχε πεθάνει το 1976…
(*) Εις μνήμην του· συμπληρώθηκαν 45 χρόνια από τον θάνατό του.
Κώστας Π. Παντελόγλου
