Μετά τη Μαρίκα Τζιραλίδου (της οδού Ραιδεστού) και την Καίτη Παπανίκα (της Κοιμήσεως Θεοτόκου), ο Συνοικισμός της Νέας Φιλαδέλφειας έχασε και την Εύα Κοταμανίδου (της οδού Ραιδεστού), τη βραβευμένη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1975 για την ερμηνεία της στον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μια ερμηνεία που σφράγισε ωστόσο την πολυσχιδή πορεία της στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Ευνόητο αυτό εφόσον ο «Θίασος» είναι μια κινηματογραφική προσέγγιση-τοιχογραφία της δραματικής πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας από το 1939 μέχρι το 1953.
Σημειώνω πως η Εύα Κοταμανίδου, συν τοις άλλοις, διατήρησε επί καιρό στήλη στην εφημερίδα «Τα Νέα», κυκλοφόρησε βιβλίο της με τίτλο «Με λογισμό και με όνειρο», ενώ σε συνέντευξή της στην «Αυγή» έχει πει (βλ. Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 1984):
«Το θέατρο είναι εφήμερο. Στο τέλος μιας παράστασης τελειώνει η γοητεία και η δημιουργία. Ό,τι και νάχεις προσφέρει χάνεται. Με τον κινηματογράφο, αντίθετα, η γοητεία παίρνει μια άλλη διάσταση: τα αποτελέσματά της μπορούν να σωθούν μέσα στον χρόνο, μέσα στον κόσμο της τέχνης».
Και είχε προσθέσει:
«… συμβαίνει και κάτι άλλο όταν δουλεύω για τον κινηματογράφο. Με κυριεύει μια ένταση, που δεν μπορείς να έχεις στον ίδιο βαθμό και στο θέατρο, γιατί στο σινεμά διαρκώς με κατέχει το συναίσθημα ότι ό,τι κάνεις θα μείνει. Θα έλεγα ότι αισθάνομαι σαν να δουλεύω για την αιωνιότητα, αν και το εννοώ λιγάκι ειρωνικά. Μέσα μου όμως, κατακαθίζει τελικά ένα παράξενο συναίσθημα, ανάμικτο από έξαψη και δέος».
Κώστας Π. Παντελόγλου
