Δικός μας για δύο λόγους:
Πρώτα διότι ήταν ένας παλαιός, παλαιότατος Φιλαδελφειώτης.
Και μετά διότι είχαμε γίνει συγγενείς· παντρευτήκαμε δύο Φιλαδελφειωτοπούλες, πρώτες ξαδέρφες, δύο αδελφιών κορίτσια, τη Φωφώ ο Λάζαρος, τη Σούλα εγώ. Με τον Λάζαρο, βέβαια, είχαμε μια διαφορά ηλικίας 18 χρόνων· τον γνώριζα όμως πριν γίνουμε συγγενείς. Το πατρικό του πατέρα μου κι εκείνο του Λάζαρου ήταν στην ίδια γειτονιά· εκεί στο ξεκίνημα της οδού Πίνδου (παλαιότερα Μενιδίου) και της οδού Νικαίας.
Έχω ήδη γράψει για τον Λάζαρο: “(…) ο Νικόλαος Τρυπιάς συνεργαζόταν αρμονικά με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ της Νέας Φιλαδέλφειας, αν και ανήκε στον ΕΔΕΣ, καθόλη τη διάρκεια της Κατοχής. Ανάλογα συνεργαζόταν και τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια (…) με τις δυνάμεις της αριστεράς, και όχι μόνο στο πεδίο της αυτοδιοικητικής δραστηριότητας (…). Προσθέτω πως στον υπό τον Νικόλαο Τρυπιά ΕΔΕΣ στην Κατοχή, εκτός των άλλων είχε ενταχθεί σε νεαρή ηλικία και ο Λάζαρος Τομπούλογλου, που διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος της Νέας Φιλαδέλφειας τους μεταπολιτευτικούς χρόνους (δύο φορές εκλεγείς με το ψηφοδέλτιο της Νίκης Τρυπιά, το 1979 και το 1986 και μία με τον Χαράλαμπο Μπόβο το 1990). Στον υπό τον Νικόλαο Τρυπιά ΕΔΕΣ είχε ενταχθεί και ο Κόκος Ραπτάκης (…)” (Βλ. Κώστα Π. Παντελόγλου, Πλατεία Πατριάρχου, η καρδιά της Νέας Φιλαδέλφειας, Κέντρο Ιστορίας Νέας Φιλαδέλφειας – ΚΙΝΕΦΙΛ 2017, σελ. 122)
Ο Λάζαρος ξεκίνησε του Κόμματος των Φιλελευθέρων· ωστόσο η άσχημη εμπειρία του κατά τα Δεκεμβριανά το 1944, τον έστρεψε πολιτικά δεξιότερα· πίστευε, όμως, πως ενωμένοι πρέπει να δίνουμε τη μάχη για την επίλυση των όποιων προβλημάτων.
Στεκόταν με σεβασμό στην κοινή δράση των ανταρτών στην περίπτωση του Γοργοπόταμου· νηφάλια εκινείτο επαγγελματικά, κοινωνικά και πολιτικά. Ήταν ένας μετριοπαθής, αφανώς χρήσιμος άνθρωπος σε ανθρώπους της ανάγκης.
Εντύπωση του έκανε τον καιρό της ανάμιξής του στα δημοτικά πράγματα η αντικειμενικότητα του έντυπου Κόσμου της Ν. Φιλαδέλφειας που κυκλοφορούσαμε από τον Αύγουστο του 1984· μας το ‘λεγε και το ξανάλεγε αυτό, προσθέτοντας: “Δεν το περίμενα!”.
Η οικογένεια του Κώστα και της Σούλας Παντελόγλου συλλυπείται απ’ εδώ την οικογένειά του για την απώλεια του προσφιλούς Λάζαρου – θα τον θυμόμαστε ωστόσο· διότι περπάτησε ακέραια τη ζωή.
ΥΓ. Υποχρέωση του Δήμου όταν πεθαίνει ένας παλιός Φιλαδελφειώτης με πολύχρονη παρουσία στην τοπική πολιτική είναι, σεβόμενος τη μνήμη του, να γράφει δύο κουβέντες για την πορεία του στην πόλη. Είναι σαφές ότι η δημοτική αρχή Βούρου-Κοπελούσου-Κωνσταντινίδη και οι αρμόδιοι υπάλληλοί της δεν είναι σε θέση να φέρουν εις πέρας αυτή την ελάχιστη υποχρέωση.
Κώστας Π. Παντελόγλου
