Η Αριστερά της Νιότης μας, με όσα πρότεινε και ήταν σε θέση να πράξει δια των Δήμων, εξασφάλιζε κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σε όσους ανήκαν στα λαϊκά στρώματα, και όχι βέβαια κατάσχεση αυτού του κεραμιδιού σε όφελος του τραπεζικού κεφαλαίου.
Οι αποφάσεις των κομματικών της οργάνων, η παρουσία της στη Βουλή των Ελλήνων, στα Συνέδρια της Αυτοδιοίκησης, στα Συνέδρια των Αρχιτεκτόνων, στο σοβαρό ημερήσιο και περιοδικό τύπο, κατατοπίζουν θαρρώ γι’ αυτό.
Ο σοφός Νικόλαος Κιτσίκης, ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων ενόψει των Δημοτικών Εκλογών της 5ης Ιουλίου 1964 (που κατέκτησε την πρώτη θέση με σχεδόν 31%) είχε τοποθετήσει στο επίκεντρο της προσπάθειάς του την απόκτηση κατοικίας από τα λαϊκά στρώματα, κι ας βιώναμε καπιταλισμό.
Το κοινωνικοπολιτικό πισωγύρισμα με τα Ιουλιανά του 1965, τη δικτατορία των συνταγματαρχών (1967-1974) και τα έκτοτε ακολουθήσαντα, είχαν τις δυσμενείς συνέπειές τους και σε τούτο τον τομέα του κοινωνικού βίου, όπου πρωταγωνιστικός ανεδείχθη ο τραπεζιτικός…
Οι Δήμοι δύνανται να συντελέσουν στην αποτροπή κατάσχεσης πρώτης κατοικίας των δημοτών τους, έχοντας βεβαίως συνείδηση ότι δεν αποτελούν συλλογικότητες τύπου «Δεν πληρώνω», «ΛΑΕ», «ΠΑΜΕ» κλπ., – αλλά όργανα εξουσίας έστω μικρής, κολοβωμένης εξουσίας υπό την εθνική και διεθνική τοιαύτη, ωστόσο με υπηρεσίες, προϋπολογισμό, περιουσιακά στοιχεία κά.
Κώστας Π. Παντελόγλου