Θα ήθελα να σημειώσω λίγα ακόμη για τον Νίκο Πλουμπίδη – ξεκίνησε από την Αριστερή Παράταξη των Δασκάλων, ήταν επικεφαλής της (σ’ αυτή μετείχε και η αγωνίστρια δασκάλα της Νέας Φιλαδέλφειας Κατίνα Μαμέλη) και την Ενωτική ΓΣΕΕ. Πριν το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935), που χάραξε την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων, είχε αντιληφθεί τη σημασία του πράγματος. Εργάστηκε για το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, πριν την έλευση των Γερμανών στη χώρα, ωρίμασε το πράγμα με τη Γερμανική Κατοχή και τότε ηγήθηκε των κολοσσιαίων κινητοποιήσεων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου στην Αθήνα. Τους δύσκολους μεταπολεμικούς καιρούς και κυρίως μετά την ήττα του ΔΣΕ, εργάστηκε άοκνα αυτός, ο μαιτρ της παρανομίας και της συνωμοτικότητας, για να αποκτήσει ανάσα νομιμότητας ο καθημαγμένος αριστερός κόσμος που υπέφερε τα πάνδεινα.
Ουδείς μπορεί να αρνηθεί την προσωπική του συμβολή στη δημιουργία της Δημοκρατικής Παράταξης (Σβώλος, Σοφιανόπουλος, Γρηγοριάδης) εμπρός στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, αλλά και της μακροβιότερης προδικτατορικής ΕΔΑ (Πρόεδρός της ο Ιωάννης Πασαλίδης) εμπρός στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951. Και τούτο παρά την υπονόμευση των προσπαθειών του από κομματικά παράκεντρα και την αλλοπρόσαλλη και αφοριστική τακτική της ζαχαριαδικής ηγεσίας.
Ο Νίκος Πλουμπίδης είχε εμπεδώσει καλά ότι Κόμμα χωρίς Μέτωπο δεν υπάρχει, όπως και Μέτωπο χωρίς Κόμμα.
Οι επιθυμούντες την πραγματική αποκατάσταση του Νίκου Πλουμπίδη οφείλουν να εργαστούν, ώστε να εμπεδωθούν από τους μετέχοντες του Κινήματος, από τη βάση ως την κορυφή, τα παραπάνω – διότι η περί αυτά πολιτική διαφωνία υπήρξε η αληθινή αιτία του ανθρώπινου και πολιτικού διασυρμού μιας κορυφαίας πολιτικής προσωπικότητας από τη ζαχαριαδική ηγεσία και τα κομματικά της παράκεντρα!
Κώστας Π. Παντελόγλου
