Ένα πολυσέλιδο κείμενο του φίλου μου του Αντρέα, με το παραπάνω περιεχόμενο, είδε το φως της δημοσιότητας στον Οικονομικό Ταχυδρόμο εν μέσω της δικτατορίας των συνταγματαρχών (βλ. αριθ. φύλλου 935, Πέμπτη 23 Μαρτίου 1972).
Θέλω να σημειώσω εδώ πως πρόκειται για ένα κείμενο πλούσια βιβλιογραφημένο με αναφορές στον Πιπινέλη, στον Φιλήμονα, στον Δημαρά, στον Σαββίδη, στον Παπαρρηγόπουλο, στον Κόκκινο, στον Κορδάτο, στον Απόστολο Βακαλόπουλο, στον Σεραφείμ Μάξιμο, στον Ζέβγο, στον Λαμπρινό, στον Γιώργη Βαλέτα, στον Κουρνούτο, στον Λεωνίδα Στρίγκο, στην Ελένη Βουζαρέλη, στον Νίκο Σβορώνο, στον Δ. Ζωγράφο, στον Πέτρο Ρούσσο, στον Κυριάκο Σιμόπουλο, στις “Περιηγήσεις στον Ελληνικό Χώρο” (σειρά από αξιόλογες και σοβαρές εργασίες που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εποχές και κυκλοφόρησαν σε ξεχωριστό τόμο το 1968).
Ο Αντρέας Λεντάκης έκανε στάση για να μελετήσει το αντικείμενό του με πηγές και μαρτυρίες όπως του Γάλλου Felix Beaujour και του Σικελού Saverio Scrolani. Θεωρώντας τα του Beaujour γνωστότερα, στάθηκε περισσότερο στη ζωή και τα έργα του Scrofani, τα οποία ανεζήτησε και βρήκε σε βιβλιοθήκη εν Ελλάδι.
Ο Αντρέας Λεντάκης ήταν στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, όπου και γνωριστήκαμε, ενώ συνεργαστήκαμε και στην έκδοση της Πανσπουδαστικής (τεύχη 49 και 50, αρχές του 1966). Είχε δε χαιρετήσει από μέρους της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης τη Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 1963 την εκδήλωση για το μάρτυρα της Ειρήνης και της Δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη, που οργανώσαμε στον δημοτικής ιδιοκτησίας θερινό κινηματογράφο “Άλσος” στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Συνελήφθη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, όπου υπέστη δεινά. Συνυπήρξαμε για μερικές μέρες στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας, υπήρχε εκτίμηση εμφανής του ενός στον άλλο, σε κάθε μας συνάντηση και τον καιρό της δικτατορίας των συνταγματαρχών και αργότερα. Πάντοτε διάβαζα με ενδιαφέρον τους καρπούς της πνευματικής του εγρήγορσης, θερμά αναφερόταν στις αυτοδιοικητικές εργασίες μου και τις υποστήριξε, όντας Δήμαρχος Υμηττού.
Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι στο παραπάνω κείμενό του όχι μόνο αναφερόταν σε πλήθος αριστερών συγγραφέων, αλλά και σε δυο περιπτώσεις (εκείνες του Λεωνίδα Στρίγκου και του Πέτρου Ρούσσου) και στο εκδοτικό των έργων τους, που ήταν οι “Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις” των πρώην μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού που ζούσαν ως πολιτικοί πρόσφυγες στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, επαναλαμβάνω εν μέσω της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Κώστας Π. Παντελόγλου
