Από ένα υπόμνημα της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος προς τον Επίτροπο Εργασίας, το οποίο κοινοποιήθηκε στους πληρεξουσίους των Αρχών Κατοχής Γκίτζι και Άλτενμπουργκ, υπόμνημα με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου 1942, που επικαλείται ο Γ.Φ. Κουκουλές σε κείμενό του που είδε το φως της δημοσιότητας από τις σελίδες του Αρχειοταξίου (τεύχος 3, Μάιος 2001), αποσπώ τα παρακάτω:
“ο εργαζόμενος οικογενειάρχης αντιμετωπίζει με τρόμο το πρόβλημα του σπιτιού του. Το λάδι έφθασε τις 15.000 δρχ., το σαπούνι 12.000, οι μαρίδες 7.500, οι ελιές 3.000, τα φασόλια 7.500, τα κρεμμύδια 1.400, ένα σκόρδο 150, το κρασί 2.000, τα ξύλα 180, τα κάρβουνα 500 και τα τσιγάρα 40 δρχ. το ένα, με τάσεις περαιτέρω υψωμού. Δι’ ένα ζεύγος μετζεσολών απαιτούνται 30.000 δραχμές περίπου. Δεν αναφέρομεν τα τιμάς του βουτύρου, του κρέατος, του ρυζιού, των μακαρονιών, της ζαχάρεως, του καφέ, του τυριού κλπ., καθώς και των ενδυμάτων και των καινουργών υποδημάτων, διότι περί αυτών επείσθησαν πλέον οι μισθωτοί ότι δεν έχουν το δικαίωμα να ομιλούν, διότι το προνόμιον αυτό επεφυλάχθη μόνον δια τους πολύ πλουσίους και δια τους απανθρώπους εκμεταλλευτάς – και είναι πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί, πάρα πολλοί – οι οποίοι θησαυρίζουν από την δυστυχίαν του Ελληνικού λαού, όπως τα κοράκια από τα θνησιμαία ικανοποιούν την αδηφαγία των”.
Κώστας Π. Παντελόγλου