Image

Αναζητώντας δουλειά το καλοκαίρι του 1962

Προπύλαια: στιγμιότυπο απ’ τις κινητοποιήσεις για το 114 (αρχείο Ντούνιας Κουσίδου-Σταύρου Σταυρόπουλου)

Από μαθητής δούλευα χειμώνα-καλοκαίρι στις επιχειρήσεις ψευδοκοσμημάτων, παιχνιδιών και πλατικών που είχε ή μετείχε ο πατέρας μου Παντελής Παντελόγλου.

Τον Οκτώβριο του 1961, πέτυχα στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Το ακαδημαϊκό έτος 1961-1962, παράλληλα με τη σπουδή μου στο Πολυτεχνείο (στο κτίριο Γκίνη της Πατησίων και στο Μεγάλο Αμφιθέατρο των Χημικών), εργαζόμουν όπως και τα προηγούμενα χρόνια στην επιχείρηση του πατέρα μου.

Το καλοκαίρι όμως του 1962, με απασχόλησε το θέμα μήπως θα έπρεπε να εργαστώ σε αντικείμενο σχετικό με τη σπουδή μου – ο πατέρας μου συμμερίστηκε τον προβληματισμό μου και μου συνέστησε να επισκεφτώ από μέρους του τον Σταμάτη Σταματιάδη, τον αδελφό και στήριγμα του Σάββα Σταματιάδη. Ήταν φίλος και με τους δυο και τα λέγανε κάθε Κυριακή στο καφενείο “Κρυστάλ” της Πλατείας Πατριάρχου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ο Σταμάτης Σταματιάδης ήταν υπεργολάβος ελαιοχρωματιστής, το στέκι του ήταν σε ένα καφενεδάκι της οδού Θεμιστοκλέους, από την οδό Ακαδημίας προς τη λεωφόρο Πανεπιστημίου στην αριστερή πλευρά – πήγα, τον βρήκα, τα είπαμε· το αντικείμενο της δουλειάς μου θα ήταν σχέδιο, προμετρήσεις, επιμετρήσεις· εφ’ όσον βεβαίως θα κατάφερνε να κλείσει κάποια από τις δουλειές που εκείνο τον καιρό διαπραγματευόταν, θα με ειδοποιούσε να αρχίσουμε…

Εκείνα τα χρόνια, μαζί και το καλοκαίρι του 1962, ο πατέρας μου στεκόταν στον αδελφό του Εμμανουήλ Παντελόγλου μετά από μια ατυχή επαγγελματική αυτού περίοδο στο αντικείμενό του ως βιομήχανος κλωστοϋφαντουργός· ο θείος μου και οι δικοί του ασχολούνταν στην επιχείρηση του πατέρα μου, βοηθούσα για να επιτυγχάνεται αυτό, έτσι πληροφορήθηκε ο αδελφός του πατέρα μου τι επεδίωκα για το καλοκαίρι του 1962, και προσφέρθηκε να βοηθήσει.

Μου είπε ότι είχε ένα φίλο ανώτερο υπάλληλο στους Σιδηροδρόμους, και να πάω να τον βρω από μέρους του· πήγα πράγματι στην οδό Καρόλου, κουβέντιασα με το φίλο του θείου μου Μανώλη, ο οποίος μου εξήγησε τα δεδομένα και μου υποσχέθηκε πως θα με ειδοποιήσει να ξεκινήσουμε…

Ειδοποίηση τελικά δεν είχα το καλοκαίρι του 1962 ούτε από τον Σταμάτη Σταματιάδη, ούτε και από τους Σιδηροδρόμους, αργός βέβαια δεν έμεινα, συνέχισα με τον πατέρα μου, ενώ μπροστά μου ήταν η συμμετοχή μου στις διαδικασίες του 2ου Συνεδρίου της ΕΔΑ και στον αγώνα του 15% για την Εκπαιδευτική Αναγέννηση, ενώ είχε προηγηθεί το 1-1-4, αγώνας για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, που είχε ακολουθήσει τις βουλευτικές εκλογές “της βίας και νοθείας” της 29ης Οκτωβρίου 1961.

Για να συμπληρωθεί η μεγάλη εικόνα οφείλω να σημειώσω πως εκείνους τους καιρούς η ανεργία θέριζε, ενώ η μετανάστευση έκλεβε την ικμάδα του έθνους…

Κώστας Π. Παντελόγλου