Είναι σαφές ότι τα όσα συνέβησαν στη Νέα Φιλαδέλφεια το διάστημα 2013-2017 έχουν σημαδέψει μακροπρόθεσμα την τοπική πολιτική ζωή, μια που της στέρησαν το οξυγόνο, δηλαδή τη δυνατότητα να ανταλλάσσουν οι κάτοικοι της πόλης ανοιχτά τις απόψεις τους για την κατάσταση των πραγμάτων, το μέλλον, τους κοινούς ή μη στόχους κλπ.
Μετά τον εξευτελισμό που υπέστη η δημοτική αρχή του Άρη Βασιλόπουλου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με αρμόδιο υπουργό τον Πάνο Σκουρλέτη για το ζήτημα της κατεδάφισης των παλιών εγκαταστάσεων της υπηρεσίας καθαριότητας στο Άλσος, γράφαμε (8 Ιουλίου 2018):
«Ο τσαμπουκάς των κυβερνώντων στην εποχή των μνημονίων στρέφεται ευθέως εναντίον των υπαρχόντων θεσμών αυτοδιοίκησης. Οι θεσμοί αυτοί είναι προβληματικοί, το καλλικρατικό πλαίσιο λειτουργίας τους περιοριστικό και ανελεύθερο κι οι περισσότεροι αιρετοί είναι ανίκανοι να κατανοήσουν την πολιτική δυναμική της τοπικής οργάνωσης της κοινωνικής ζωής, για λόγους που δε σχετίζονται μόνο με τα ατομικά τους ελλείμματα· όμως η κεντρική εξουσία μάς λέει ξεκάθαρα ότι ακόμη κι αυτή η στρεβλή κι ασθμαίνουσα αυτοδιοίκηση πρέπει να εξαφανιστεί, μαζί με την ιδέα της αυτοδιοίκησης. Στη θέση της μάς καλεί να αποδεχτούμε έναν επικίνδυνο κορπορατισμό, γιατί, όπως επιμένουν πολλοί, “πρέπει να ενωθεί η πόλη”.
Στην ουρά της απαξίωσης των δημοτικών αρχών από το κράτος και τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά συμφέροντα, προσκολλώνται και τα μικρότερα συμφέροντα που βάζουν το άμεσο κέρδος τους πάνω από τη μεσομακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των πόλεων υπό το βάρος των δραστηριοτήτων τους. Στην περίπτωση της Νέας Φιλαδέλφειας δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις πιέσεις που ασκούν αυτά τα συμφέροντα στην καρδιά της πόλης, στον προστατευόμενο προσφυγικό συνοικισμό.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα για γερά στομάχια (που απ’ ό,τι φαίνεται η πόλη μας δε διαθέτει αρκετά), από εδώ και πέρα πρόθυμοι να διεκδικήσουν τη θέση του δημάρχου δε θα είναι οι φιλόδοξοι γενικώς, αλλά μόνο οι φιλόδοξοι που θα λένε ναι σε όλα. Το επίπεδο της πολιτικής εκπροσώπησης θα πέσει, ενώ ο ήδη λειψός πολιτικός διάλογος θα εκπέσει σε υμνητικές μωρολογίες (ήδη έχουμε τέτοια δείγματα) των οποίων ο αντίλογος θα αυτοκαταστέλλεται υπό το φόβο της κλοτσοπατινάδας. Στο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, δε θα χρειαστεί να ξανακλείσουν ποτέ τα μικρόφωνα σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου· ποιος θα μιλά, έστω κι έτσι; Τα πραγματικά δημοτικά ζητήματα που απασχολούν τους κατοίκους της πόλης δε θα βρίσκουν λύσεις στα αρμόδια τοπικά όργανα, διότι αυτά τα όργανα δε θα είναι επί της ουσίας αρμόδια για να επιλύσουν τα δημοτικά ζητήματα, αλλά θα κάνουν άλλες δουλίτσες».
Δυστυχώς για την πόλη και τους κατοίκους της, κάθε λέξη από τα παραπάνω παραμένει σχεδόν πέντε χρόνια αργότερα σε ισχύ, ενώ πλησιάζουμε στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μετά από αυτό το συμβολικό γεγονός.
Η πρώτη εκλογική αναμέτρηση μάς έδωσε για δήμαρχο τον Γιάννη Βούρο. Από πού να το πιάσει κανείς με αυτή την υποψηφιότητα και τους υποστηρικτές της; Για να μην το πολυλογούμε, ας υπενθυμίσουμε μια ανάλυσή μας του 2019, που παραμένει επίκαιρη.
Δεν μάς έδωσε όμως μονάχα δήμαρχο. Μας έδωσε και αντιπολίτευση. Ένα μέρος της συμπορεύτηκε τελικά με τον Βούρο, με παραλλαγές και διακυμάνσεις, επειδή ακριβώς συνέπιπταν στη συμπόρευση με τον κορπορατισμό. Ένα άλλο μέρος της έκανε ως αντιπολίτευση ό,τι ακριβώς λέγαμε τον Οκτώβριο του 2019 πως δεν είναι χρήσιμο στην περίπτωσή μας (και σε κάθε περίπτωση). Ως εκεί μπορούσε και δεν θα τα καταφέρει καλύτερα στο μέλλον.
Και τώρα που πλησιάζουμε στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου, τι μπορεί να περιμένει κανείς; Λίγα πράγματα από τέτοιου είδους πολιτικό προσωπικό, ειδικά μάλιστα αφού θα προηγηθούν και οι βουλευτικές εκλογές. Και κάπου εκεί, μάλλον, βρίσκεται το μυστικό της σχεδόν ολοσχερούς αδράνειας των μέχρι σήμερα υποψηφίων πέρα από κοπές πίτας και άλλα ανούσια ζητήματα: Να τοποθετηθούν επί της ουσίας για τα τοπικά πράγματα δεν θέλουν, ακόμη κι αυτοί που μπορούν. Ν’ αλλάξουν αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει περιθώριο (κορπορατισμός και κράτος, γαρ). Να εκπροσωπήσουν έστω τους πολίτες σε αυτό το σχήμα, δεν ενδιαφέρονται. Επομένως μένει ένα μόνο ενδιαφέρον πράγμα γι’ αυτούς, που είναι η διαχείριση της εξουσίας και ειδικότερα η διαχείριση του δημοτικού προϋπολογισμού, άντε και λίγη αίγλη εξαιτίας αυτής της διαχείρισης.
Αλλά κανείς δε θέλει να το ρισκάρει κιόλας! Περιμένουν να δουν τ’ αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών για να λήξουν, γι’ αρχή, ποιος κατεβαίνει πράγματι ως υποψήφιος και ποιος όχι, και για να αποφασίσουν πώς θα πλασαριστούν στην πίστα. Λάθος κι αυτό, μια που ποτέ δεν έχουμε δει απόλυτη αντιστοιχία αποτελεσμάτων στις δημοτικές και τις βουλευτικές εκλογές στην πόλη μας. Επί του ζητήματος αυτού, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε κι ένα ακόμη παλιότερο κείμενο του Κόσμου της Ν. Φιλαδέλφειας, μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2019.
ΥΓ. Για την ιστορία, η Νέα Δύναμη Πολιτών του Γιώργου Ανεμογιάννη έκοψε την πίτα της με τον Πάνο Σκουρλέτη στην πρώτη σειρά των προσκεκλημένων. Κοντή μνήμη…
π.