Image

Μακάρι να ήταν μόνο 35 εκατομμύρια…

Μία υπάλληλος της Περιφέρειας Αττικής δέχεται απειλές και εκφοβισμούς από τον “διοικητικό ηγέτη της ΑΕΚ”, ώστε να διαπράξει παράβαση καθήκοντος και να προχωρήσει την αδειοδότηση της OPAP Arena του Δημήτρη Μελισσανίδη χωρίς να πληρούνται οι νόμιμες προϋποθέσεις. Η υπάλληλος έχει το θάρρος (και την άγνοια κινδύνου) να κάνει μήνυση για το συμβάν, το οποίο παίρνει μια σχετική δημοσιότητα (δεν είναι τυχαίο, μόνο στα μέσα “ενημέρωσης” που διαθέτει ένας άλλος Μελισσανίδης, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, και μάλιστα υπό τη ρουμπρίκα “Αθλητισμός”!). Η αναστάτωση που δημιουργούν το αρχικό γεγονός, η αντίδραση και η δημοσιότητα, οδηγούν τη διοίκηση Πατούλη σε μια απολογητική ανακοίνωση, της οποίας το περιεχόμενο αξίζει να σκαλιστεί σε πέτρα, που θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες, και να στηθεί στις εισόδους της πόλης για να βλέπουν τα κοινωνικοπολιτικά μας χάλια οι επόμενες γενιές.

Η Περιφέρεια Αττικής, για πρώτη φορά από το 2013, υπό τον κίνδυνο να φάει ξύλο, όπως άλλοι που βρέθηκαν στον δρόμο της “επένδυσης” όλο αυτό το διάστημα, κάνει σούμα των δημόσιων χρημάτων που έχει πετάξει στον κουβά του Μελισσανίδη: 35 εκατομμύρια ευρώ, είναι ο αριθμός που παραδέχεται και συνδέει άμεσα με το έργο ο Γιώργος Πατούλης. Είναι τα 35 εκατομμύρια δημόσιου χρήματος σε ιδιωτικές τσέπες, που καταπίνουν αμάσητα οι αντιφασίστες και αντισυστημικοί ΑΕΚτζήδες που καταναλώνουν εισιτήρια διαρκείας και ρεπορτάζ Κετσετζόγλου, Τσατάλη και Αγγελίδη γιατί … “είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ”.

Είναι όμως μόνο αυτά τα 35 εκατομμύρια ευρώ; Όχι βέβαια. Υπάρχουν τα εκατομμύρια που ξοδεύει ο Δήμος ΝΦ-ΝΧ για τα λεγόμενα “συνοδά έργα”, δηλαδή για τη διαμόρφωση των πρώην δημόσιων χώρων που παραχωρούνται τζάμπα και άνευ όρων στη Δικέφαλος ΑΕ για να ασκεί την επιχειρηματική της δραστηριότητα, τα μελλοντικά έσοδα των δημοτικών τελών απ’ τα οποία επιδιώκει να παραιτηθεί προκαταβολικά η δημοτική αρχή Βούρου-Κωνσταντινίδη (με σύμφωνη γνώμη άλλων τοπικών πολιτευτών όπως ο Χάρης Τομπούλογλου, μεταξύ άλλων), η δωρεάν παραχώρηση των 27 στρεμμάτων του οικοπέδου του γηπέδου (που θα έπρεπε να την εκτιμήσουμε όχι μόνο βάσει της αντικειμενικής αξίας της περιοχής, αλλά και της θέσης που έχει σε σχέση με τα λοιπά συμφέροντα του ιδιοκτήτη του γηπέδου στον ευρύτερο χώρο ως την Κολούμπια), η ανεκτίμητη αξία της αποχαρακτηρισθείσης δασικής έκτασης που κόλλησε στο παλιό οικόπεδο για να χωρέσει τον ελέφαντα και άλλα πολλά.

Αυτά τα δημόσια λεφτά, τα οποία καταλήγουν άμεσα στον Δημήτρη Μελισσανίδη και τον μηχανισμό του, ένα σωρό κόσμος τα θεωρεί μια μορφή δικαιώματος της ΑΕΚ, μια κάποια αναγνώριση από το κράτος της ταυτότητας ΑΕΚ και τελικά όσων αυτοπροσδιορίζονται ως “μόνο ΑΕΚ”, είτε έχουν τατουάζ τον Τσε Γκεβάρα με κίτρινο αστέρι είτε το “Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ”, είτε το λογότυπο του Ghetto Club με την αγαπημένη γραμματοσειρά των Γερμανών Ναζί. Αγνοεί αυτός ο κόσμος τον επιτελεστικό χαρακτήρα των πράξεων που οδηγούν στην κατάθεση των χρημάτων σε λογαριασμούς Μελισσανίδη: είναι αυτές οι πράξεις που καθορίζουν την ύπαρξη και τον χαρακτήρα αυτής της ταυτότητας, η οποία τελικώς σχηματίζεται με τους όρους εκείνων που επέβαλαν τις πράξεις με τις μεθόδους του…

Επιπλέον, για τους καλοπροαίρετους κιτρινόμαυρους παρατηρητές, υφίσταται εδώ μια θεμελιώδης παρανόηση του κοινωνικού προβλήματος και του ρόλου του κράτους σε αυτό, μια αδυναμία κατανόησης του γεγονότος ότι δεν υπάρχει κρατικό χρήμα παρά μόνο ως μια μορφή συσσώρευσης του κοινωνικού κόπου, μέσα απ’ τον μηχανισμό της φορολογίας. Πρόβλημα αυτή η παρανόηση, είτε είσαι αριστερός κι αναρχοαυτόνομος, που όταν τα παίρνεις απ’ το κράτος νομίζεις ότι στερείς πόρους απ’ το κεφάλαιο, είτε είσαι νεοφιλελεύθερος, που αντί να πιστεύεις στο επιχειρηματικό ρίσκο πιστεύεις στις κρατικές, δηλαδή στις δημόσιες εγγυήσεις, δηλαδή στον κόπο της κοινωνίας και όχι του ατόμου…

Χάρη σ’ αυτή τη θολούρα των ιδεών, στο οριζόντιο κιτρινόμαυρο νήμα που συνδέει τον Σάββα Καλεντερίδη με τον Νίκο Αγγελίδη, για να το πούμε κάπως συμβολικά, το πακέτο των 35+ το απαίτησε ο Δημήτρης Μελισσανίδης με τον τσαμπουκά του και το πήρε. Το πήρε βέβαια απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, ξεκινώντας απ’ τους Σαμαροβενιζέλους και τον Γιάννη Μανιάτη που έφεραν στη Βουλή την εξαίρεση του συγκεκριμένου χώρου απ’ τα γενικώς ισχύοντα στη νομοθεσία, συνεχίζοντας με τον Λαφαζάνη, που αθέτησε ως υπουργός τη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τον Ν. 4277/14, την Αρένα Δούρου που έβαλε στον προϋπολογισμό της Περιφέρειας Αττικής τα λεφτά που σήμερα επιχειρεί να οικειοποιηθεί ο Γιώργος Πατούλης, τον Πάνο Σκουρλέτη που υπέγραψε την ΑΕΠΟ και άνοιξε τον δρόμο για την οικοδομική άδεια του έργου, τον Χρήστο Σπίρτζη που έφτασε ν’ αφαιρέσει αρμοδιότητα απ’ όλους τους δήμους της χώρας για να ξεπεραστεί η αδυναμία των μελετητών του Μελισσανίδη να περιγράψουν το έργο που σχεδίαζαν, αποκρύπτοντας κάποια βήματα που δεν είχαν ακόμη συντελεστεί (αναβαθμοί κλπ.) και πάει λέγοντας.

Είναι επίσης σαφές ότι αυτόν τον εν πολλοίς επιτυχημένο τσαμπουκά του Δημήτρη Μελισσανίδη επικρότησαν και επικροτούν οι οπαδοί της ΑΕΚ, όλοι αυτοί οι “είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ”, όπως τον επικροτούν και όσοι τον μιμούνται σε μικρότερες κλίμακες, ως εργοδότες, ως κερδοσκόποι ιδιοκτήτες ακινήτων, ως αιρετοί κηφήνες στον δήμο της πόλης μας κλπ. Συνιστά, κατά μιαν έννοια, ένα κοινωνικό πρότυπο, μάλιστα ένα επιτυχημένο κοινωνικό πρότυπο, μια που επικρατεί και επιτυγχάνει τους σκοπούς του. Αυτό το πρότυπο επικροτούν και όσοι τίθενται, δήθεν, απέναντι στον Μελισσανίδη, αλλά στην πραγματικότητα τον έχουν ως πρότυπο.

Γιατί τότε να μπει στον κόπο ο Δημήτρης Μελισσανίδης να τρομοκρατήσει μια υπάλληλο της Περιφέρειας; Είναι πράγματι μια εύλογη απορία. Θα μπορούσε απλώς να βρει έναν ακόμη Μανιάτη ή Σπίρτζη για να καταργήσει την υποχρέωσή του να εξασφαλίζει την ασφάλεια των θεατών της “Αγιά Σοφιάς” ή και τις λοιπές δεσμεύσεις που προβλέπει ο ίδιος ο Ν.4277/14 και οι διοικητικές πράξεις που τον ακολούθησαν, τη μεγάλη πλειοψηφία των οποίων συνέταξαν οι ίδιοι οι συνεργάτες του Μελισσανίδη. Εξάλλου, όπως σίγουρα γνωρίζει και ο Μητροπολίτης Γαβριήλ, ο ίδιος ο Κύριος έχει ευλογήσει το έργο από την πρώτη στιγμή και θα μπορούσε εύκολα να βαφτίσει το κρέας ψάρι…

π.