Στο Ψήφισμα της ογκώδους συγκέντρωσης φοιτητών και σπουδαστών για ακαδημαϊκές ελευθερίες και το ακαδημαϊκό άσυλο της άνοιξης του 1962, που συγκάλεσε η Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών (ΔΕΣΠΑ), συγκέντρωση στην οποία αναφέρθηκα στα δύο προηγούμενα σημειώματά μου, περιλαμβάνονταν τα ακόλουθα:
“Η συγκέντρωση ψηφίζει:
Α) α) Καλεί την Κυβέρνησιν να σεβασθή στο εξής το Πανεπιστημιακόν Άσυλον και να άρη το απαράδεκτον καθεστώς των απειλών, πιέσεων επί συνδικαλιστών, εκβιασμών, δωροδοκιών, της τρομοκρατήσεως και παρακολουθήσεως των σπουδαστών υπό των οργάνων της Ασφαλείας ακόμη και εντός των αιθουσών διδασκαλίας και εν γένει της αστυνομεύσεως του φρονήματος και των πράξεων των φοιτητών.
β) Ζητεί την κατάργησιν του “σπουδαστικού τμήματος” της Ασφαλείας.
γ) Απαιτεί την εντός επταημέρου αποχώρησιν όλων των αστυνομικών οργάνων από τους Πανεπιστημιακούς Χώρους, άλλως οι φοιτηταί θα νομιμοποιηθούν ν’ αντιτάξουν ενεργητικήν άμυναν κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 114 του Συντάγματος.
Β) Καλεί τις Διοικήσεις των Ανωτάτων Σχολών και τους Πανεπιστημιακούς Διδασκάλους να συμπαρασταθούν ενεργώς και δι’ αναλήψεως πρωτοβουλιών εις τον διεξαγόμενον αγώνα, δεδομένου ότι, εκτός των άλλων συνεπειών, η σημερινή καταθλιπτική κατάστασις καθιστά αδύνατον την κατ’ ουσίαν εμπέδωσιν της παιδευτικής λειτουργίας, εφ’ όσον οι σπουδασταί, αστυνομευόμενοι εις τας διαφόρους εκδηλώσεις των, δεν δύνανται ν’ αναπτύξουν ανεμποδίστως την προσωπικότητά των και την ελευθερίαν της σκέψεώς των”.
Κώστας Π. Παντελόγλου
