«Ο τρόπος με τον οποίο αφηγούμαστε τη σύγχρονη Ιστορία μοιάζει με μεγάλη συναυλία όπου παρουσιάζουν χωρίς καμιά διακοπή και τα εκατόν τριάντα οχτώ έργα του Μπετόβεν, παίζοντας όμως μόνο τα οκτώ πρώτα μέτρα κάθε έργου. Αν ξαναγινόταν σε δέκα χρόνια η ίδια συναυλία, θα παίζαν μόνο την πρώτη νότα κάθε έργου, δηλαδή εκατόν τριάντα οχτώ νότες σε όλη τη συναυλία, νότες οι οποίες θα παρουσιάζονταν σαν μία και μοναδική μελωδία. Και σε είκοσι χρόνια, όλη η μουσική του Μπετόβεν θα συνοψιζόταν μόνο με μία μακρότατη διαπεραστική νότα, που θα ‘μοιαζε μ’ εκείνη την ατέρμονη και πολύ ψηλή νότα την οποία άκουσε την πρώτη μέρα που κουφάθηκε».
Μίλαν Κούντερα, Η βραδύτητα