“Αυτά λοιπόν με τον Πέτρο Πικρό και τους “Πρωτοπόρους”. Όπου έρχεται η σειρά του κομμουνιστικού κόμματος να βάνει κάτω από αυστηρότερο έλεγχο το περιοδικό, κι ο Πικρός είδε τον κόσμο ανάποδα. …
Η σκιώδικη συνταχτική επιτροπή πήρε με μιας σάρκα και οστά και μαζεύτηκε να εξετάσει το ζήτημα στο σπίτι μου, οδός Αραχώβης 46. Την θυμάμαι εκείνη την νύχτα, ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα μέρος σε τέτοια σύναξη στην Αθήνα.
Ήταν εκεί ο Πικρός, η Φούλα Χατζιδάκη, η Πέρσα Βλάση, η Ηλέκτρα Αποστόλου, ο γιατρός Γιάννης Σιδερίδης, ο άντρας της (Βιεννέζικη φινέτσα και πνεύμα), ο Θόδωρος Σκουρλής – αυτός είχε γράψει ένα ποίημα, το “Χέρι”, το είχε δημοσιέψει πιο πριν στην “Νέα Επιθεώρηση” του Αντρέα Ζεβγά, και είχε επιβληθεί για προλεταριακός ποιητής.
Το παράξενο ήταν πως μαζευτήκανε και κάτι άλλα πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης, μια Κλορίντα κι ο Σκυτάλης … που δεν είχαν καμμιά σχέση με την συνταχτική επιτροπή. …
Το κατηγορητήριο ήταν πως ο Πικρός είχε κάνει το περιοδικό προσωπικό του όργανο και δεν κρατούσε στην τέχνη σωστή γραμμή, πως του έδωσε χαρακτήρα διανοουμενίστικο και όχι προλεταριακό, πως δεν βοήθησε την δημιουργία προλεταριακής τέχνης και άλλα πολλά, και πρέπει τώρα γι’ αυτό να μεταβιβάσει τον τίτλο του περιοδικού σε υπεύθυνο πρόσωπο και να δεχτεί μια πραγματική συλλογική διεύθυνση.
Ήταν μια νύχτα εφιαλτική μες σε φωνές και τσιγάρα. Αρχίσαμε στις 9 το βράδυ και τελειώσαμε στις 4 το πρωί. Όπου σε μια στιγμή, το θυμάμαι σαν τώρα, λιποθύμησε ο γιατρός Σιδερίδης, δεν είχε φάει όλη μέρα. Υπήρχαν τέτοιοι αποστολικοί τύποι στο κίνημα. …
Ο Πικρός αντιστάθηκε. Ήξερε τι σημαίναν όλα αυτά που λεγότανε ενάντιό του και τι συνέχεια θα είχαν. Απολογήθηκε μ’ ένα λόγο επιθετικό … Τον καθαιρέσαμε και την άλλη μέρα ο “Ριζοσπάστης” ανάγγειλε την έκδοση νέου περιοδικού με τον τίτλο “Νέοι Πρωτοπόροι”. …”
(*) Βλ. Ασημάκης Πανσέληνος, Τότε που ζούσαμε, Εκδόσεις Κέδρος Αθήνα 1974, Σελ. 201-202
